Μία πολύ συγκινητική ταινία με πρωταγωνιστή ένα τυφλό κορίτσι είναι η παρακάτω:

                                             Το Θαύμα της Άννι Σάλιβαν
                                                 (The Miracle Worker) [1962] 
 
Το Θαύμα της Άννι Σάλιβαν (Πρωτότυπος Τίτλος The Miracle Worker) είναι δραματική ταινία παραγωγής 1962 σε σκηνοθεσία Άρθουρ Πεν. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του Γουίλιαμ Γκίμπσον. Η πραγματική ιστορία της κωφάλαλης και τυφλής Έλεν Κέλερ και η προσπάθεια της δασκάλας της Αν Σάλιβαν να την κάνει να επικοινωνήσει με το περιβάλλον ενέπνευσε τον Γουίλιαμ Γκίμπσον να γράψει το θεατρικό έργο «The Miracle Worker» που έκανε πρεμιέρα στο Broadway το 1959.

Υπόθεση της ταινίας
Η νεαρή 'Ελεν Κελερ είναι εκ γενετής τυφλή, κουφή και μουγκή κι έτσι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους γύρω της, γεγονός που την κάνει να φέρεται βίαια και παράλογα. Οι απεγνωσμένοι γονείς της ζητούν βοήθεια από την μισό-τυφλή δασκάλα 'Αννι Σάλιβαν. Με την επιμονή και την αγάπη της, αλλά κυρίως με το πείσμα της, η 'Αννι καταφέρνει να εισχωρήσει στον μοναχικό κόσμο της 'Ελεν και να την διδάξει πως να επικοινωνεί με το περιβάλλον της. 


Παρακολουθήστε την ταινία παρακάτω:

Τύφλωση

Τύφλωση ονομάζεται η κατάσταση στην οποία ένα άτομο έχει χάσει την αίσθηση της όρασης εξαιτίας ψυχολογικών ή νευρολογικών παραγόντων. Τυφλός θεωρείται εκείνος ο οποίος διακρίνει αντικείμενα σε απόσταση το πολύ 1 μέτρου, ενώ με τη φυσιολογική όραση είναι ορατά στα 20 μέτρα (οπτική οξύτητα 1/20 της φυσιολογικής) . Άτομα με μειωμένη όραση είναι εκείνα που ακόμα και με τη χρήση διορθωτικών φακών έχουν οξύτητα όρασης μεταξύ του 1/20 και του 1/10 της φυσιολογικής οπτικής οξύτητας.
Τα άτομα με προβλήματα όρασης ταξινομούνται με βάση το βαθμό της οπτικής οξύτητας ή καθαρότητας της όρασης, το πλάτος και τη στενότητα του οπτικού τους πεδίου (ιατρική ταξινόμηση) και με βάση τη χρήση της όρασης που γίνεται για εκπαιδευτικούς σκοπούς (εκπαιδευτική ταξινόμηση).
Οπτική οξύτητα ή καθαρότητα της όρασης είναι η ικανότητα του ματιού (η φυσιολογική ή η μετά την καλύτερη δυνατή διόρθωση του ματιού με γυαλιά) να διακρίνει καθαρά δύο σημεία στο χώρο σαν ξεχωριστά.
Οπτικό πεδίο είναι η περιοχή του έξω κόσμου, την οποία αντιλαμβάνεται κανείς με μάτι που παραμένει ακίνητο.
Τα άτομα με προβλήματα όρασης διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, στα τυφλά και τα αμβλύωπα.
Τυφλά είναι τα άτομα τα οποία, ύστερα από την καλύτερη δυνατή διορθωτική παρέμβαση, αδυνατούν να διαβάσουν έντυπα με συμβατική γραφή. Μπορούν όμως να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν με το ανάγλυφο σύστημα γραφής Braille.
Αμβλύωπα ή μερικώς βλέποντα είναι τα άτομα τα οποία ύστερα από την καλύτερη ιατρική διορθωτική παρέμβαση, αν και έχουν σοβαρή βλάβη στην όραση, μπορούν να μάθουν να διαβάζουν κοινά έντυπα με μεγεθυμένα τυπογραφικά στοιχεία ή με τη βοήθεια μεγεθυντικών οργάνων και να γράφουν με τη συμβατική γραφή.

Τα αίτια που μπορούν να προκαλέσουν τύφλωση είναι:

1.      Κληρονομικά

2.      Επίκτητα. Αυτά μπορούμε να τα διαχωρίσουμε σε τρεις κατηγορίες:

• Προγεννητικά: Εδώ υπάγονται διάφορες μολυσματικές ασθένειες από τις οποίες προσβλήθηκε η μητέρα κατά τη διάρκεια της κύησης.
  
• Περιγεννητικά: Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται διάφοροι μικροτραυματισμοί στη διάρκεια του τοκετού και η οπισθοφακική ινοπλασία που παρουσιάζεται στα πρόωρα βρέφη που τοποθετούνται στη θερμοκοιτίδα.
  
• Μεταγεννητικά: Σε αυτά υπάγονται μολυσματικές ασθένειες της παιδικής ηλικίας, ατυχήματα κλπ.
  

Η εκπαίδευση ενός ατόμου με προβλήματα όρασης πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε κάποιους βασικούς τομείς που είναι η εξής:

1.      Κινήσεις Προσανατολισμού (Κ.Π)

• Προκινητικότητα: Ασκήσεις ανάπτυξης αισθήσεων, αφής-ακοής, όσφρησης, εννοιών χώρου, χρόνου, μεγέθους, σωματογνωσίας, ασκήσεις για αναγνώριση υλικών
  
• Προσανατολισμός: Ασκήσεις Προσανατολισμού (γνώση και χρήση των 4 σημείων του ορίζοντα, αρχικά σε εσωτερικούς και αργότερα σε εξωτερικούς χώρους, στο δρόμο, έτσι ώστε να μπορούν να τοποθετούν τον εαυτό τους σε σχέση με τα αντικείμενα του περιβάλλοντος. Μαθαίνουν και εξοικειώνονται σε θέματα ρυμοτομίας, για να αποκτήσουν την αντίληψη του χώρου και των στοιχείων του περιβάλλοντος, που αργότερα θα χρησιμοποιηθούν ως σημάδια πορείας τους στην κίνηση.
  
• Χωρογνωσία: οι μαθητές εκπαιδεύονται στο συγχρονισμό κινήσεων (σωστή στάση σώματος και βήματος), στο συσχετισμό σημείου εκκίνησης και προορισμού, μαθαίνουν να δημιουργούν απτικούς χάρτες ή νοητικές διαδρομές και διδάσκονται τεχνικές βλέποντος οδηγού που βασίζονται στη συνεργασία του βλέποντος συνοδού και των ίδιων, ως συνοδοιπόροι, όπου με κοινούς κανόνες συμπεριφοράς και συμμετοχής, κινούνται με ασφάλεια σε προκαθορισμένο προορισμό.
  
• Κινητικότητα: τεχνικές κίνησης με το μπαστούνι, εφόσον έχουν αποκτήσει την ικανότητα να αξιολογούν και να χρησιμοποιούν τα ερεθίσματα που δέχονται από τις άλλες τους αισθήσεις. Αποκτούν γνώσεις λειτουργίας των ηχητικών σηματοδοτών και της οδικής κυκλοφορίας, αναπτύσσοντας την ικανότητα να κινούνται άνετα και με ασφάλεια τόσο σε ήσυχους δρόμους όσο και πολυσύχναστους.
  

1.      Δεξιότητες Καθημερινής Διαβίωσης (Δ.Κ.Δ)

Κοινωνική Αγωγή:

• Αποκτούν γνώσεις, για το σωστό τρόπο επαφής τους με τον κόσμο και την άντληση πληροφοριών ή αποδοχή βοήθειας, όταν τους είναι απαραίτητη.
  
• Διδάσκονται καλούς τρόπους συμπεριφοράς.
  
• Εκπαιδεύονται στις τεχνικές φαγητού. 
  

Γενικές γνώσεις:

• Χρήση οικιακού τηλεφώνου και καρτοτηλεφώνου.
  
• Χρήση ρολογιών.
  
• Δεξιότητα υπογραφής (γραφής βλεπόντων).
  
• Εξοικείωση με το εθνικό νόμισμα
  

Προσωπική υγιεινή

Ένδυση

Νοικοκυριό:

• Ανάλογα με την ηλικία, την παθολογική αιτία της απώλειας της όρασης και τις εμπειρίες του μαθητή, η εκπαίδευση παρέχεται σε στάδια.
  
• Η διδασκαλία των Κινήσεων Προσανατολισμού και των Δεξιοτήτων Καθημερινής Διαβίωσης είναι εξατομικευμένη αγωγή, και είναι ανάλογη των εκπαιδευτικών αναγκών του κάθε μαθητή.
  

Τι πρέπει να γνωρίζουμε όταν συνατήσουμε έναν τυφλό:

• Μόνο οι τυφλοί κρατάνε λευκό μπαστούνι.
  
• Είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, απλά δε βλέπουν. Δεν πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε σαν να είναι μωρά.
  
• Πιο εύκολα θα περπατήσουν μαζί μας, παρά με το μπαστούνι ή με το σκύλο. Όμως ας μην τους πιάνουμε από το μπράτσο, ας τους αφήσουμε να πιάνουν αυτοί το δικό μας. Έτσι θα ξέρουν πότε σταματάμε, πότε στρίβουμε, πότε ανεβαίνουμε ή πότε κατεβαίνουμε.
  
• Δε ρωτάμε το συνοδό του αυτά που θέλουμε να ρωτήσουμε στα ίδια τα άτομα. Ρωτάμε τα ίδια, χρησιμοποιώντας τον κανονικό τόνο της φωνής μας. Το ότι δε μας βλέπουν, δε σημαίνει ότι δεν μπορούν και να μας μιλήσουν.
  
• Να μην αποφεύγουμε τις λέξεις «βλέπω», «κοιτάζω», «τυφλός». Τις μεταχειρίζονται όπως και εμείς. Βλέπουν με τα χέρια τους.  «Βλέπω»  για τα άτομα με προβλήματα όρασης σημαίνει «καταλαβαίνω», «αισθάνομαι».
  
• Τους συστήνουμε στους άλλους. Θέλουν να γνωρίζουν ποιοι είναι στο δωμάτιο μαζί τους. Τους μιλάμε όταν μπαίνουμε και τους το λέμε όταν είναι να φύγουμε, γιατί έρχονται σε μεγάλη αμηχανία να μιλάνε σε κάποιον που δεν είναι κοντά τους.
  
• Τους βοηθάμε διακριτικά στο τραπέζι και τους λέμε για το φαγητό στο πιάτο τους, χρησιμοποιώντας το πιάτο τους σαν «ρολόι» λέγοντάς τους σε ποια «ώρα» είναι το κάθε είδος του φαγητού τους, π.χ. το κρέας σου είναι στο και 5΄ κλπ.
  
• Τους αρέσει το θέατρο κι ο κινηματογράφος, φτάνει να τους βοηθάμε να καταλαβαίνουν το έργο, διαβάζοντάς τους όσα δεν μπορούν να δουν.
  
• Δε θέλουν τον οίκτο μας, αλλά τη φιλία μας. Ας μη μιλάμε για τη «θαυματουργό» αντίληψη των τυφλών κι ας μην ξεχνάμε πως όσα μάθανε είναι αποτέλεσμα σκληρής εργασίας.
  

                Κώδικας Braille (Μπράιγ)

Κώδικας Braille (Μπράιγ) ονομάζεται το σύστημα γραφής και ανάγνωσης των τυφλών. Ο τυφλός μπορεί μ’ αυτό το σύστημα να διαβάζει ψηλαφώντας τις στιγμές με το δάχτυλο, δηλαδή έχουμε ανάγνωση με την αφή. Το σύστημα Μπράιγ έχει έξι ανάγλυφες κουκκίδες σαν το κεφαλάκι μιας καρφίτσας. Είναι τοποθετημένες ανά τρεις και μ’ αυτές γίνονται 63 συνδυασμοί, που αντιστοιχούν στα γράμματα και τους αριθμούς. Η γραφή Μπράιγ διαβάζεται από αριστερά προς τα δεξιά και από πάνω προς τα κάτω, όπως ακριβώς και η γραφή των «βλεπόντων».